Gdzie znajduje się Mount Everest?

Mount Everest, znany również jako Czomolungma, to najwyższy szczyt na Ziemi, wznoszący się na wysokość 8848,86 metrów nad poziomem morza. Położony jest w Himalajach, na granicy Nepalu i Tybetu, który jest częścią Chińskiej Republiki Ludowej. To miejsce przyciąga alpinistów i turystów z całego świata, a jego majestatyczna wysokość sprawia, że zdobycie szczytu to marzenie wielu. Współrzędne geograficzne Mount Everestu to 27°59′17″ N i 86°55′31″ E, co precyzyjnie określa jego lokalizację na mapie.

Mount Everest znajduje się w paśmie górskim Mahalangur Himal, które jest częścią większego systemu Himalajów. Granica między Nepalem a Chinami przebiega przez wierzchołek Everestu, co czyni go unikalnym miejscem dzielonym przez dwa kraje. Południowa część szczytu oraz jego podnóża leżą w Nepalu, podczas gdy północna ściana znajduje się w Tybecie. Wspinaczka na Everest może odbywać się zarówno od strony nepalskiej, jak i chińskiej. Droga południowa, prowadząca przez Dolinę Khumbu, jest najczęściej wybieraną trasą przez wspinaczy, uznawaną za nieco łatwiejszą i bezpieczniejszą niż bardziej wymagająca droga północna.

Region Himalajów, w którym znajduje się Everest, charakteryzuje się zróżnicowanym krajobrazem, obejmującym głębokie doliny, strome zbocza oraz lodowce. To obszar o wyjątkowej wartości ekologicznej, co podkreśla fakt, że Everest jest częścią rezerwatu biosfery. Nepal otworzył swoje granice dla zagranicznych wspinaczy dopiero w 1949 roku, co umożliwiło rozwój turystyki górskiej w tym regionie.

Mount Everest jest częścią dwóch krajów: Nepalu i Chińskiej Republiki Ludowej (Tybetu). W Nepalu znany jest jako Sagarmatha, co w języku nepalskim oznacza „Czoło Nieba”. W Tybecie nazywany jest Czomolungmą, co tłumaczy się jako „Bogini Matka Śniegu” lub „Bogini Matka Ziemia”. Te lokalne nazwy odzwierciedlają kulturowe znaczenie góry dla mieszkańców regionu, którzy od wieków uważają ją za świętą.

Granica między Nepalem a Chinami przebiega przez wierzchołek Mount Everestu, co oznacza, że wspinacze muszą uzyskać odpowiednie zezwolenia zarówno od nepalskich, jak i chińskich władz. Koszt pozwolenia na wejście na Everest wynosi około 11 000 USD, a całkowity koszt wyprawy może sięgać nawet 100 000 USD, w zależności od wybranej trasy, agencji oraz dodatkowych usług, takich jak przewodnicy czy noclegi. Od 2010 roku Chińczycy i Nepalczycy uzgodnili, że będą podawać w atlasach dwie wysokości: 8848 m n.p.m. z czapą lodową i 8844 m n.p.m. bez czapy, co komplikuje kwestie związane z pomiarami.

Historia odkrycia i eksploracji Mount Everestu jest pełna fascynujących wydarzeń. Pierwsze pomiary wysokości szczytu miały miejsce w XIX wieku, kiedy brytyjscy geodeci zidentyfikowali Mount Everest jako najwyższy szczyt na Ziemi. W 1856 roku Andrew Waugh, ówczesny główny geodeta Indii, oficjalnie ogłosił, że szczyt ten nosi nazwę Mount Everest, na cześć swojego poprzednika, Sir George’a Everesta. Pierwsze udokumentowane próby zdobycia szczytu miały miejsce w latach 20. XX wieku, kiedy brytyjskie ekspedycje podjęły wyzwanie wspinaczki na Mount Everest. W 1924 roku George Mallory i Andrew Irvine zaginęli podczas próby zdobycia szczytu. Dopiero 29 maja 1953 roku Edmund Hillary z Nowej Zelandii i Tenzing Norgay, Szerpa z Nepalu, jako pierwsi ludzie w historii stanęli na szczycie Mount Everest. Ich osiągnięcie stało się jednym z najważniejszych wydarzeń w historii alpinizmu.

Mount Everest charakteryzuje się ekstremalnymi warunkami klimatycznymi, które stanowią poważne wyzwanie dla wspinaczy. Szczyt znajduje się w strefie klimatu alpejskiego, gdzie panują niskie temperatury, silne wiatry oraz znacznie obniżona zawartość tlenu w powietrzu.

Na szczycie temperatury mogą spadać nawet do -60°C, co stwarza ryzyko odmrożeń oraz hipotermii. Silne wiatry, osiągające prędkości do 200 km/h, potęgują uczucie zimna i mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji.

W takich warunkach organizm ludzki jest narażony na poważne zagrożenia, w tym chorobę wysokościową, która może wystąpić na wysokościach powyżej 2500 m n.p.m. Objawy choroby wysokościowej obejmują bóle głowy, nudności, zawroty głowy i ogólne osłabienie. W skrajnych przypadkach może prowadzić do obrzęku mózgu lub płuc, co wymaga natychmiastowej ewakuacji.

Sezon wspinaczkowy na Mount Everest jest ściśle związany z warunkami pogodowymi. Najlepszym okresem na wspinaczkę jest wiosna, szczególnie w maju, kiedy to warunki są najstabilniejsze. Jednak nawet w tym czasie pogoda może być nieprzewidywalna, co czyni wspinaczkę na Everest nie tylko wyzwaniem fizycznym, ale także psychologicznym.

Mount Everest oferuje dwie główne trasy wspinaczkowe:

1. Droga południowa – prowadząca przez Dolinę Khumbu, jest bardziej popularna i uznawana za nieco łatwiejszą. Rozpoczyna się w miasteczku Lukla, do którego można dotrzeć samolotem z Katmandu. Po przylocie wspinacze przechodzą przez wioskę Namche Bazaar, gdzie mają okazję do aklimatyzacji, a następnie kierują się w stronę obozu bazowego, który znajduje się na wysokości około 5200 m n.p.m. Trasa ta jest znana z pięknych widoków na okoliczne szczyty, w tym Lhotse i Ama Dablam.

2. Droga północna – prowadząca przez Tybet, zaczyna się w mieście Rongbuk, do którego można dojechać samochodem. Ta trasa jest uważana za trudniejszą, ponieważ wymaga pokonania stromych ścian skalnych oraz lodowców. Wspinacze muszą zmierzyć się z licznymi przeszkodami terenowymi, co czyni ją bardziej niebezpieczną. Dodatkowo, dostęp do tej trasy jest ograniczony ze względu na politykę Chin, co sprawia, że wspinacze muszą uzyskać odpowiednie zezwolenia.

Obie trasy mają swoje unikalne cechy i wyzwania, a wybór odpowiedniej drogi zależy od doświadczenia wspinacza, preferencji oraz warunków pogodowych. Wspinaczka na Everest wiąże się z koniecznością aklimatyzacji, co oznacza, że wspinacze muszą spędzić kilka tygodni w okolicy, aby ich organizmy mogły przystosować się do niskiej zawartości tlenu na dużych wysokościach.

Wspinaczka na Mount Everest wiąże się z wieloma zagrożeniami, które mogą zagrażać życiu wspinaczy. Najpoważniejsze z nich to:

1. Choroba wysokościowa

1. Lawiny

1. Odmrożenia

1. Ryzyko śmierci, które staje się realne, szczególnie w przypadku braku doświadczenia i odpowiedniego przygotowania.

Choroba wysokościowa objawia się bólami głowy, nudnościami, zawrotami głowy i ogólnym osłabieniem. W skrajnych przypadkach może prowadzić do obrzęku mózgu lub płuc, co wymaga natychmiastowej ewakuacji. Lawiny są kolejnym poważnym zagrożeniem, zwłaszcza w rejonie lodowca Khumbu, gdzie wiele wypadków miało miejsce w przeszłości. W 2014 roku lawina zabiła 16 nepalskich Szerpów, co podkreśla niebezpieczeństwo związane z tym terenem. Dodatkowo, wspinacze muszą zmagać się z ekstremalnymi warunkami pogodowymi, które mogą szybko się zmieniać, co zwiększa ryzyko wypadków.

Bezpieczeństwo na Mount Everest wymaga doskonałego przygotowania fizycznego oraz umiejętności oceny ryzyka i podejmowania odpowiednich decyzji w trudnych warunkach. Wspinacze powinni być dobrze zaznajomieni z technikami wspinaczkowymi oraz posiadać odpowiedni sprzęt, w tym butle z tlenem, odzież ochronną i sprzęt do nawigacji. Władze Nepalu planują wprowadzenie dodatkowych regulacji dotyczących liczby wydawanych pozwoleń na wspinaczkę, aby zminimalizować ryzyko wypadków i zapewnić bezpieczeństwo na szlakach.

Wejście na Mount Everest to proces skomplikowany i czasochłonny, który wymaga starannego planowania oraz odpowiedniego przygotowania. Cała wyprawa trwa zazwyczaj od dwóch do trzech miesięcy, w zależności od warunków pogodowych, aklimatyzacji oraz strategii wspinaczkowej. Kluczowym elementem jest aklimatyzacja, która pozwala organizmowi przystosować się do ekstremalnych warunków panujących na dużych wysokościach, gdzie stężenie tlenu jest znacznie niższe.

Wspinacze zazwyczaj rozpoczynają swoją przygodę w Katmandu, stolicy Nepalu, gdzie spędzają kilka dni na załatwieniu formalności, takich jak uzyskanie pozwolenia na wspinaczkę. Następnie przelatują do Lukli, skąd rozpoczynają trekking do bazy pod Everestem, co zajmuje kilka dni. Trekking do bazy, która znajduje się na wysokości około 5200 m n.p.m., trwa zazwyczaj od 8 do 12 dni, w zależności od tempa grupy i warunków pogodowych.

Po dotarciu do bazy, wspinacze spędzają czas na aklimatyzacji, co może zająć od 10 dni do nawet miesiąca. W tym czasie organizm przystosowuje się do niskiego ciśnienia atmosferycznego i zmniejszonej ilości tlenu. Wspinacze często wykonują krótkie wypady do wyższych obozów, aby przyspieszyć proces aklimatyzacji. Z bazy głównej wspinacze wyruszają do obozów pośrednich, takich jak C1 (5900 m), C2 (6400 m), C3 (7100 m) i C4 (8000 m), gdzie również spędzają czas na aklimatyzacji.

Atak szczytowy, czyli ostatni etap wspinaczki na Everest, zazwyczaj odbywa się w ciągu jednego dnia. Wspinacze wyruszają z obozu C4 w nocy, aby dotrzeć na szczyt w godzinach porannych, co pozwala na powrót przed zapadnięciem zmroku. Cała wspinaczka z obozu C4 na szczyt zajmuje od 9 do 13 godzin, a zejście z powrotem do obozu C4 kolejne 5 do 8 godzin. W sumie, cały proces zdobywania Everestu, od momentu przybycia do Katmandu do powrotu z bazy, zajmuje zazwyczaj od 60 do 70 dni.